هرمز علیپور زاده ۴ اسفند، ۱۳۲۵ در ایذه؛ شاعر است. وی در ابتدا رو به داستان‌نویسی آورده؛ اما کار جدی‌اش در شعر از سن بیست سالگی با چاپ شعری از او در مجله فردوسی شروع شده است. علیپور فارغ‌التحصیل رشته کارشناسی ادبیات فارسی است که پس از سی سال اشتغال در آموزش و پرورش بازنشسته گردید. از وی کتابهای متعددی همچون “سب‌بابه”، “سپیدی جهان”، “کودک و کبوتر”، “نرگس فردا”، “الواح شفاهی”، “اوراق لاژورد”، “علف یونان” به “لغت عذرا”، “دفتر شطرنجی”، “فاخته هیمالیا”، “ریحان آلفابت”، “گیاه کهکشان” و به كوچه زنبق به چاپ رسیده است. دو شعر از او را که برای نخستین بار در “گوهران” منتشر می شود را در زیر می خوانید:
از تو تصویری ارائه داده ام
که بیشتر به ذکر گل نزدیک است
و با آب هایی که
تو را واقعی تر از هر کس دیده هر چند از دوست داشتن خود
منع کرده ای مرا
نامت را از کنار نامم
چگونه پاک خواهی کرد.
چیزی به طور کامل پایان نمی پذیرد
که بر نفطه ای از یک پایان
آغاز دیگری است
ما فکر می کنیم اما
که ایستاره ایم جهانا
می ایستد
چونکه غمگینیم تا همین قدر آموخته ایم ها شهرهای کوچک این بدی را دارد
که آکنده از وهم هستند
یا که پر از سوء تفاهم ها
