من مصدق را به جهات مختلف دوست می‌داشتم، شعرش و تشابه اسمی‌اش، صداقت و جوانمردی‌اش و مهم‌تر از همه شعر او و استقلال بیانی و عمق تفکرات انسانیاش بود. مسائل اجتماعی هرگز او را به شعار نزدیک نمی‌کرد و در تغزل، لطیف‌ترین و صادقانه‌ترین مفاهیم را بیان می‌کرد؛ مثل شعر «سیب» او که از نظر طرح و ایجاز و استعاری شاهکار است.
دریغ که فرصت بیشتر نیافت. مصدق هم مثل بسیاری از شاعران شاهکارهایش را درسال‌های جوانی ساخت.
